#14 Zayn

13:24. Spojrzałam na zegarek. Jeszcze tylko 6 minut. Siedziałam oparta łokciem o ławkę na angielskim. Każdy był znudzony tym co ględziła nauczycielka. A właściwie tym jak męczyła Kendalla. Miał dziś wyjątkowego pecha. Produkował się o Szekspirze i jego balladach. Nawet żal mi się go trochę zrobiło, gdy przy kolejnym pytaniu nauczycielka porównała jego wiedzę do wiedzy neandertalczyka. Reszta klasy najwyraźniej zajęta była sobą. Tak jak ja z resztą. Bazgrałam długopisem po marginesie zeszytu kreśląc jakieś niewyraźne wzorki. I w końcu zadzwonił ten długo wyczekiwany przez wszystkich dzwonek. Odetchnęłam z ulgą i zaczęłam pakować książki do plecaka. Zostaliśmy zwolnieni z dwóch ostatnich lekcji, co oznaczało, że mogę iść już do domu. Z uśmiechem na twarzy zbiegłam po schodach i popędziłam do swojej szafki. Otworzyłam ją i spojrzałam w lusterko wiszące na drzwiczkach. Zobaczyłam zmęczoną twarz pragnącą odpoczynku. Przeczesałam włosy palcami i poczułam jak ktoś zakrywa swoimi dłońmi moje oczy.

- [I.T.P.] wiem, że to ty .. – zachichotałam

- Skąd wiedziałaś ? – puściła mnie robiąc zdumioną minę

- Zawsze to robisz idiotko ..

-Jakoś tak wyszło ..– powiedziała, na co pokręciłam tylko głową z rozbawieniem – Skończyłaś już ?

- Tak.

- Też tak chcę. Ja mam jeszcze jedną lekcję i na dodatek jest to CHEMIA. Ta baba zabija mnie wzrokiem. Trzymaj kciuki, żebym przeżyła.

- Trzymam. – powiedziałam, po czym do naszych uszu dobiegł dźwięk dzwonka

- Dobra, muszę lecieć. Zadzwonię później to pogadamy. Paa ! – krzyknęła na odchodnym i popędziła w stronę klasy

- Cześć. – pożegnałam się

Zmieniłam buty, po czym zamknęłam szafkę i założyłam plecak na ramiona. Wyszłam ze szkoły kierując się do swojego domu. Kiedy doszłam do przejścia przez ulicę wpadłam na pomysł, żeby założyć słuchawki na uszy. Sięgnęłam ręką do torby grzebiąc w niej głęboko. Szłam przed siebie nie zwracając uwagi na otoczenie. I nagle usłyszałam dźwięki klaksonów, a potem poczułam uderzenie w mój lewy bok. Upadałam na ziemię do tyłu. Bałam się, że to koniec. Że pod względem uderzenia będzie ze mną naprawdę źle. Ale poczułam jak ktoś mnie łapie. Zobaczyłam tylko twarz jakiegoś chłopaka i zamknęłam oczy. Czułam się jakbym była pogrążona we śnie. Pamiętam, że przed oczami cały czas miałam wizję tych samochodów i tego jak upadam. Wiem, że obudziłam się po niecałych 5 minutach. Otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą kilka stojących nade mną osób. Prze lustrowałam ich twarze, ale żadnej z nich nie znałam, oprócz jednej. Chłopak z ciemnymi postawionymi na żel włosami, kilkudniowym zarostem i pięknymi niczym dwa węgielki oczami. Ten sam, który uratował mnie od uderzenia o ziemię. Ten, którego zobaczyłam przed straceniem przytomności. Kiedy zauważył, że się obudziłam uśmiechnął się do mnie niemrawo, po czym pochylił się nade mną mówiąc:

- Prawie wpadłaś pod samochód, a potem zemdlałaś no i przenieśliśmy cię tutaj.

- Tttaakk. Wwwieeemm. – powiedziałam ze słabością w głosie

I wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że to znowu się stało. Po raz kolejny zemdlałam. Będąc małą dziewczynką wiele razy zdarzało mi się tracić przytomność. Nienawidziłam tego. Ja się tego cholernie bałam. Nie chciałam przeżywać tego po raz kolejny. Za każdym razem obiecywałam sobie, że nigdy więcej się to nie powtórzy. Nie chciałam sprawiać sobie tym bólu sobie i moim bliskim. Musiałam robić potem mnóstwo badań, przy których zawsze towarzyszył mi ten strach, że coś może być nie tak. Jednak zawsze miałam to szczęście, że nic mi nie było. Poczułam jak słona łza wypływa z mojego oka ściekając powoli po moim policzku. Próbowałam się podnieść, ale miałam za mało siły.

- Może lepiej jeszcze chwilę poleż .. – powiedział

- Jak masz na imię ? – wydusiłam

- Zayn. A ty ?

- [T.I.]. Dziękuję ci, że złapałeś mnie. Naprawdę jestem ci wdzięczna. Gdyby nie ty mogłoby być ze mną naprawdę źle.

- Drobiazg.

- Pomożesz mi się podnieść ?

- Tak, tak. – odparł i podał mi rękę.

Oparłam się o oparcie ławki i rozprostowałam się. Byłam osłabiona, ale na pewno czułam się lepiej niż jeszcze kilka minut wcześniej.

- Może zadzwonię po pogotowie ?

- Nie nie .

- Na pewno ?

- Tak. Tylko zemdlałam. Nie uderzyłam się ani nic. Wszystko jest okej.

- No dobra.

- Przejdziemy się ?

- Jasne. – uśmiechnął się szeroko

Szliśmy przed siebie rozmawiając o wielu rzeczach. Bardzo łatwo nawiązałam kontakt z Zaynem. Cały czas się śmialiśmy i ani na chwilę między nami nie nastąpiła cisza. Zayn cały czas zwracał uwagę czy wszystko ze mną w porządku. Ale nie było takiej potrzeby, bo ja czułam się naprawdę dobrze. I to chyba dzięki jego towarzystwu. W końcu znaleźliśmy się na plaży. Usiedliśmy na piasku i zaczęliśmy wpatrywać się w zachód słońca. Naprawdę ładnie to wyglądało.

- Przyniosę nam coś do picia okej ? – zapytał

- Dobrze. – uśmiechnęłam się

- Co ci przynieść ?

- Zdaję się na twój gust. – zachichotałam

- Skoro tak mówisz.

Nie minęło 10 minut i Zayn przyszedł z dwoma napojami. Podał mi jeden, a ja zaczęłam się mu uważnie przyglądać.

- Co to ?

- Sam nie wiem. Ale wygląda smacznie.

- hahah . Zobaczmy czy smakuje tak samo. – powiedziałam i upiłam trochę zawartości – Mmm… Niezłe.

- Nom.. [T.I.] ?

- Tak ?

- Kiedy się obudziłaś minęło trochę czasu i potem zobaczyłem, że płaczesz. Nie zdziwiłbym się, gdybyś zaczęła płakać od razu, ale minęło kilka minut. Nie rozumiem tego.

- Wiesz, Zayn… Jak byłam małą dziewczynką wiele razy traciłam przytomność i ja się do dzisiaj tego boję. Obiecałam sobie kiedyś, że więcej nie zemdleję, ale jednak to zrobiłam. – powiedziałam i poczułam jak Zayn mocno mnie obejmuje

- Przepraszam. Nie powinienem zaczynać tego tematu. Mogłem się domyślić, że to trudne dla ciebie.

- Nie to nie twoja wina.

Siedzieliśmy tak przez kilka minut w swoich objęciach obserwując fale oblewające piasek.

- Spotkamy się jeszcze ? – odezwał się Zayn w którymś momencie

- Tak.

- Tylko, że ja nie chcę spotkań jako przyjaciele. Chyba czuję do ciebie coś więcej [T.I.]

- Ja chyba też… - przygryzłam wargę i wpiłam się w jego usta

Zayn od razu odwzajemnił pocałunek cały czas go przedłużając.

- Ale muszę coś sprawdzić .. – powiedziałam i zakryłam dłońmi swoje oczy – Jeżeli czujesz do mnie coś więcej to jakiego koloru są moje oczy ?

- Na pierwszy rzut oka brązowe, ale w świetle są bursztynowe, z bliska tęczówka ma kolor miodu, a kiedy patrzysz w słońce robią się prawie zielone. Takie lubię najbardziej. No i jak ?

- Wow . Wystarczyło powiedzieć brązowe.

- To znaczy, że umówisz się ze mną na randkę ?

- Tak. – odparłam i złączyłam nas w pocałunku